Μιλάμε για τους αστυνομικούς που συνοδεύουν.
Μιλάμε για τους ψυχιάτρους που υποδέχονται στην εφημερία
Μιλάμε για τον άνθρωπο που διακατέχεται από αφόρητο άγχος λόγω της ψυχικής του κρίσης;
Ποιον άνθρωπο συνοδεύουν και υποδέχονται; Ποια είναι η κατάσταση που βιώνουν; Ποιος είναι ο στόχος;
Αυτά τα ερωτήματα και ακόμη περισσότερα, κυριαρχούν αυτό το διάστημα στις συζητήσεις των θεραπευτικών ομάδων, μετά τη μήνυση της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Βορειοανατολικής Αττικής ενάντια στους ψυχιάτρους του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής.
Ερωτήματα, σκέψεις, συναισθήματα αδικίας και άλλα, που δημιουργούνται όταν οι εργαζόμενοι στις Κινητές Μονάδες Ψυχικής Υγείας και όχι μόνο, αφιερώνουν τον χρόνο τους στην αντιμετώπιση και θεραπεία των ψυχιατρικών κρίσεων, στο σπίτι του αρρώστου, στην κοινότητα, προς αποφυγή της ακούσιας νοσηλείας. Και το καταφέρνουν.
Η Επιστημονική Υπεύθυνη της Κινητής Μονάδας Ψυχικής Υγείας Νομού Φωκίδας, Μαρία Μπαλωμένου, Κοινωνική Λειτουργός, καταθέτει ότι :
“Με αφορμή τη στοχοποίηση των ψυχιάτρων του δημόσιου συστήματος ψυχικής υγείας, αναδεικνύονται για ακόμη μία φορά τα κενά του συστήματος και οι δυσλειτουργίες του χώρου και στη συγκεκριμένη περίπτωση της ψυχικής υγείας στη χώρα μας. Αντί όμως η συζήτηση να επικεντρώνεται στην προστασία και τη φροντίδα του ψυχικά πάσχοντα, η προσοχή στρέφεται σε ευθύνες, διαδικασίες και την «έναρξη» πρωτοφανούς παρέμβασης από το Πρωτοδικείο Αθηνών. Έτσι, ο ψυχικά πάσχοντας που βρίσκεται σε κρίση παραμένει στο περιθώριο, αντιμετωπίζοντας ένα σύστημα που συχνά ενισχύει το αίσθημα εγκατάλειψης, «της κακοποίησης» και του στιγματισμού
Η μεταφορά ενός ασθενή σε ψυχιατρικό νοσοκομείο αποτελεί μια ούτως ή άλλως τραυματική εμπειρία, γεμάτη άγχος, φόβο και αίσθημα απώλειας ελέγχου. Όταν το δημόσιο σύστημα υγείας δεν μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς, λόγω έλλειψης κλινών, προσωπικού ή υποδομών, η κατάσταση επιδεινώνεται. Οι καθυστερήσεις, οι διενέξεις, οι απορρίψεις ή οι συνεχείς μετακινήσεις μεταξύ των δομών αυξάνουν την αίσθηση εγκατάλειψης. Η έλλειψη άμεσης και ανθρώπινης αντιμετώπισης στις κρίσιμες στιγμές του ψυχικά πάσχοντα μπορεί να επιδεινώσει τα συμπτώματα και να υπονομεύσει τη σχέση του με το σύστημα ψυχικής υγείας.
Στην εμπλοκή αστυνομικών στη διαδικασία της ακούσιας εισαγγελικής παραγγελίας για την εισαγωγή σε ψυχιατρικό νοσοκομείο ή σε γενικό νοσοκομείο με ψυχιατρικές κλίνες, ο ψυχικά πάσχοντας βιώνει την εμπειρία όχι ως βοήθεια ή θεραπευτική διαδικασία, αλλά ως επιβολή ή «τιμωρία», γεγονός που μπορεί να επηρεάσει τη μελλοντική συνεργασία του με τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Πραγματικότητα που δουλεύεται συστηματικά στην θεραπευτική σχέση με το σταθερό συνεχές της φροντίδας ώστε να αποφευχθεί η ακούσια και να μετατραπεί ως εκούσια. Η καθυστέρηση στη φροντίδα του ασθενούς εγκυμονεί κινδύνους για την ίδια του τη ζωή, καθώς ο ασθενής σε κρίση βρίσκεται σε μια εσωτερική διέγερση και αγωνία που δεν εκφράζει, ακόμη και να αντιμετωπίζει κάποιο σοβαρό οργανικό πρόβλημα που δεν έχει γνωστοποιηθεί. Η ψυχιατρική φροντίδα κινδυνεύει να γίνει πηγή φόβου και τραύματος, αν δεν συνοδεύεται από σεβασμό, επάρκεια πόρων και ανθρωποκεντρική προσέγγιση.
Η προστασία του ψυχικά πάσχοντα και συνολικότερα της ψυχικής υγείας δεν μπορεί να περιορίζεται σε διαμάχες, καταγγελίες, κατανομή ευθυνών και συνεπειών. Η ψυχιατρική φροντίδα δεν είναι δυνατόν να ασκείται υπό τον φόβο, την καταστολή και τις απειλές. Απαιτεί συνεργασία, θεσμική επάρκεια και την επικέντρωση στον άνθρωπο που δοκιμάζεται. Η Πολιτεία οφείλει να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα ψυχικής υγείας, εξασφαλίζοντας επαρκείς πόρους, προσωπικό και εκπαίδευση. Κάθε πολίτης σε κρίση πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό, φροντίδα και ασφάλεια, όπως αρμόζει σε μια κοινωνία που σέβεται τον άνθρωπο.”.